Τώρα πια είναι 18 Νοέμβρη του 2013! Σαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα από τις στιγμές εκείνες. Φαίνεται πως σημαντικές στιγμές ταξιδεύουν στον χρόνο για να κάνουν να αισθάνεσαι ότι ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα εκεί. Το κίνημα των φοιτητών - σπουδαστών - εργαζομένων και άλλων εκείνης της περιόδου, πέρασε σαν δράση που εξελίχθηκε στην Αθήνα κι άφησε έξω όλη την υπόλοιπη χώρα, ή έστω όπου υπήρχαν πανεπιστημιακές σχολές. Έτσι, για μας που έιχαμε την ... τύχη να σπουδάζουμε εκτός Αθηνών έμεινε μόνο η στάμπα της γενιάς του Πολυτεχνείου, με όποιο αμφιλεγόμενο τρόπο την ερμηνεύει κανείς. Από εκείνο το βράδυ, πέραν από τα όσα περιστατικά έζησα στην Θεσσαλονίκη - προσωπικές εμπειρίες για να τις διηγούμαι στα εγγόνια μου, όταν και αν με ρωτήσουν - μια στιγμή καίει μέσα μου που θα ήθελα να σας την εμπιστευτώ: Ήταν τέσσερεις η ώρα το πρωί, τα γεγονότα της Αθήνας σε πλήρη εξέλιξη, τα νέα τα μαθαίναμε τηλεφωνικά από το Λονδίνο, που σαν συντονιστική επιτροπή στην κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής του Α. Π. Θ., επικοινωνούσαμε από μια γραμμή που δεν την είχαν κόψει με την Ελένη Βλάχου (την συγχωρεμένη εκδότρια της Καθημερινής), καταλαβαίναμε πως αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η σειρά μας, το μεγάλο πλήθος ξεκουραζόταν στις εσωτερικές αίθουσες της σχολής, εκεί που δεν έφταναν οι πετροβολισμοί από τους παρακρατικούς, πάνω στα σχεδιαστήρια, βρέθηκα μόνος στον μεγάλο διάδρομο στον πρώτο όροφο, που οδηγούσε στις δύο - τότε - πτέρυγες με τις αίθουσες διδασκαλίας. Από την μεγάλη τζαμαρία προς την μερια της Πανεπιστημιούπολης έβλεπα την Φυσικομαθηματική Σχολή, όπου γινόταν η πρώτη επιχείρηση εκκαθάρισης από τέσσερα άρματα και ένα λόχο καταδρομών (με δυο νεκρούς συμφοιτητές μας αν έμαθα αργότερα σωστά). Για μία και μοναδική στιγμή στην ζωή μου, μέχρι τώρα, αισθάνθηκα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Δεν ξέρω αν μπορεί να περιγραφεί αυτό το συναίσθημα, αλλά αισθάνθηκα και αισθάνομαι ότι εκείνη την στιγμή ήταν η μοναδική φορά που αποφάσιζα για τον εαυτό μου, παραγνωρίζοντας φόβους, συμβουλές, συγγενείς και φίλους, την ίδια μου την ζωή. Άμποτε να ξαναζήσω μια τέτοια στιγμή! Συγγνώμην αν σας πήρα λίγο τον χρόνο.
Τώρα πια είναι 18 Νοέμβρη του 2013!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα από τις στιγμές εκείνες. Φαίνεται πως σημαντικές στιγμές ταξιδεύουν στον χρόνο για να κάνουν να αισθάνεσαι ότι ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα εκεί.
Το κίνημα των φοιτητών - σπουδαστών - εργαζομένων και άλλων εκείνης της περιόδου, πέρασε σαν δράση που εξελίχθηκε στην Αθήνα κι άφησε έξω όλη την υπόλοιπη χώρα, ή έστω όπου υπήρχαν πανεπιστημιακές σχολές.
Έτσι, για μας που έιχαμε την ... τύχη να σπουδάζουμε εκτός Αθηνών έμεινε μόνο η στάμπα της γενιάς του Πολυτεχνείου, με όποιο αμφιλεγόμενο τρόπο την ερμηνεύει κανείς.
Από εκείνο το βράδυ, πέραν από τα όσα περιστατικά έζησα στην Θεσσαλονίκη - προσωπικές εμπειρίες για να τις διηγούμαι στα εγγόνια μου, όταν και αν με ρωτήσουν - μια στιγμή καίει μέσα μου που θα ήθελα να σας την εμπιστευτώ:
Ήταν τέσσερεις η ώρα το πρωί, τα γεγονότα της Αθήνας σε πλήρη εξέλιξη, τα νέα τα μαθαίναμε τηλεφωνικά από το Λονδίνο, που σαν συντονιστική επιτροπή στην κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής του Α. Π. Θ., επικοινωνούσαμε από μια γραμμή που δεν την είχαν κόψει με την Ελένη Βλάχου (την συγχωρεμένη εκδότρια της Καθημερινής), καταλαβαίναμε πως αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η σειρά μας, το μεγάλο πλήθος ξεκουραζόταν στις εσωτερικές αίθουσες της σχολής, εκεί που δεν έφταναν οι πετροβολισμοί από τους παρακρατικούς, πάνω στα σχεδιαστήρια, βρέθηκα μόνος στον μεγάλο διάδρομο στον πρώτο όροφο, που οδηγούσε στις δύο - τότε - πτέρυγες με τις αίθουσες διδασκαλίας.
Από την μεγάλη τζαμαρία προς την μερια της Πανεπιστημιούπολης έβλεπα την Φυσικομαθηματική Σχολή, όπου γινόταν η πρώτη επιχείρηση εκκαθάρισης από τέσσερα άρματα και ένα λόχο καταδρομών (με δυο νεκρούς συμφοιτητές μας αν έμαθα αργότερα σωστά).
Για μία και μοναδική στιγμή στην ζωή μου, μέχρι τώρα, αισθάνθηκα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Δεν ξέρω αν μπορεί να περιγραφεί αυτό το συναίσθημα, αλλά αισθάνθηκα και αισθάνομαι ότι εκείνη την στιγμή ήταν η μοναδική φορά που αποφάσιζα για τον εαυτό μου, παραγνωρίζοντας φόβους, συμβουλές, συγγενείς και φίλους, την ίδια μου την ζωή.
Άμποτε να ξαναζήσω μια τέτοια στιγμή!
Συγγνώμην αν σας πήρα λίγο τον χρόνο.
Πάντοτε πίστευα ότι το σύνθημα για παιδεία ελευθερία θα ήταν ες αεί επίκαιρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το περίμενα ότι θα ήταν και για το ψωμί.