ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Στη μνήμη του Che Guevara.....




















Σ.Σ : H αφίσα στάλθηκε από τον elpinor elpinor



ERNESTO “CHE” GUEVARA


ΌχιΠοιός τό ’πε πως ο Ερνέστο πέθανε;
τα παληκάρια δεν πεθαίνουν!
Ερνέστο, ποιός θα μπορούσε να το πεί
πως η μικρή, η σκοτεινή η τρύπα
που ένα πραματάκι τόσο δα σου έκανε
-μια σφαίρα- στο μέρος της καρδιάς
είναι για σένα ο θάνατος;
Τι κι αν το αίμα σου έτρεξε καυτό;
Πότισε το μισό απ’αυτό
τις πέτρες τις ξερές της Κορδιλλιέρας1
και τ’ άλλο το μισό, αηδόνια πού ΄ρθανε
απ’ τις βουνοκορφές τις τόσο γνώριμες σε σένα,
τό ’πιαν και το τραγούδι σου έκαμαν.
Και τώρα, αιώνια, πάντοτε, αυτό αντηχεί κι ακούγεται
από τα στόματα τα μύρια του λαού σου.
Μιλάει το Σαντιάγκο2 για τη νιότη σου
το Καμαγουέϋ3 για την  ευγένεια της ψυχής σου
κι η Σάντα Κλάρα4 για το χέρι σου τ’ ατσάλινο
που έναν κόσμο σκοτεινό
μέσα στη δύναμή του σύντριψε.
Την τρυφεράδα και τη λάμψη σου την τραγουδά η Αβάνα
κι οι φοίνικες οι τροπικοί ριγούν στη θύμησή σου.
Κοιμήσου Ερνέστο! Οι φίλοι σου
-οι “κομπανιέρος5” που συνήθιζες να τους  φωνάζεις-
τραβούν το δρόμο σου.
Μόνο εκεί που πας, να μην ξεχάσεις
το φιλί να δώσεις της αγάπης μας, στο σύντροφο Καμίλο6,
στον Χοσέ Μαρτί7, το νεαρό Αντόνιο Ετσεβερία8
κι όλους τους άλλους τους συντρόφους τους καλούς.
Και πες τους, πως εμείς εδώ κρατάμε.
Αντιός Ερνέστο! Καλοτάξιδο!
Νά ΄ρχεσαι να μας βλέπεις στα πανηγύρια του λαού.
Να τραγουδάς γλυκά με την εξάχορδη – όπως τότε
ανάμεσα στις καλαμιές της ζάχαρης- τον πόνο των αριέρος9,
για να ξυπνάει τους κακούς η αντρίκια η φωνή σου.
Μην τύχει και νομίσουν πως επέθανες,
Εσύ που αιώνια ζεις,
Εσύ, ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα!

Αντώνης , Νοέμβριος 1967 (μόλις είχα πληροφορηθεί το θάνατό του)

  1. Κορδιλλιέρα: η οροσειρά των Άνδεων
  2. Santiago de Cuba: Η πόλη που έγινε η πρώτη επίθεση του επαναστατικού στρατού στο στρατόπεδο Μονκάδα
  3. Camagüey: επαρχία της Κούβας
  4. Santa ClaraH επαρχία πού δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα στον τακτικό στρατό του Μπατίστα.Διοικητης της 9ης κολούμνας ήταν ο Τσε.
  5. κομπανιέρος = σύντροφοι
  6. Camilo Cienfuegos: απο τις πιο ευγενικές μορφές , συμπολεμιστής του Τσέ στη μάχη της Santa Clara.Σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.
  7. Χοσέ Μαρτί : ο κήρυκας της απελευθερωτικής εξέγερσης κατα των ισπανών κατακτητών.
  8. Antonio Echeveria: Αγωνιστης που βρήκε το θάνατο στα κολαστήρια του δικτάτορα Μπατίστα
  9. arrieros: εξαθλιωμένοι οδηγοί μουλαριών στις ΄Ανδεις

9 σχόλια:

  1. Πήραμε το εξής σχόλιο από elpinor elpinor:

    Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ο ! Πραγματικά Αντώνη με συγκίνησε και αναλογίστηκα τότε σαν φοιτητής που είχα ( όπως όλοι μας) την φωτογραφία του κολλημένη στον τοίχο του δωματίου μου. Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Che.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πήραμε το εξής σχόλιο από τον Σοφιστή:

    Εκπληκτικό πραγματικά, συμφωνώ απολύτως. Αντώνη συγχαρητήρια.
    Δεν συμφωνώ όμως ότι ο Τσε μπορεί να ξεχαστεί.
    Η δράση του έβαλε ανεξίτητλα τη σφραγίδα του στην παγκόσμια ιστορία.
    Η φωτογραφία του μάλιστα μετά τη δολοφονία, αποτέλεσε το μεγαλύτερο λάθος των εκτελεστών.
    Είναι εφάμιλλη και παραπέμπει ευθέως στους πίνακες της αποκαθήλωσης μετά τη σταύρωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πήραμε το εξής σχόλιο από την ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ:

      Ας μην ρίχνουμε το ανάθεμα στα νέα παιδιά για την άγνοιά τους σε θέματα Ιστορίας. την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε εμείς που:
      - προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε την νέα γεννιά μακριά από την πολιτική, αηδιασμένοι οι ίδιοι από τα μορφώματα πολιτικής που δημιουργήσαμε.
      - στο όνομα της αντίθεσής μας σε πρόσωπα και καταστάσεις απαξιώνουμε - διαρκώς - την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, προκρίνοντας μια παθητική αποχή που καταλήγει σε ενεργή ενοχή.
      - επιτρέψαμε την εκποίηση της ΓΝΩΣΗΣ συσσωρεύοντας τα σκουπίδια της παγκοσμιοποιημένης παραπληροφόρησης με τα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ της ανθρώπινης δημιουργίας.
      - ανεχθήκαμε άκριτα την προπαγανδιστική εκμάθηση της ιστορίας στα σχολεία μας που προωθεί επίκαιρες σκοπιμότητες και όχι μια κριτική σκέψη.
      Ευτυχώς που η ίδια η ΙΣΤΟΡΙΑ γεννα προσωπικότητες - σαν από παρθενογέννεση - πέραν του ομογεννοποιημένου μετρίου για να οδηγήσουν μιαν ανθρωπότητα στο δύσβατο μονοπάτι της "Κορδιλιέρας" του αέναου αγώνα για την εξανθρώπιση του ανθρώπου.
      Και μια και έγινε αναφορά στον Γκρέκο, θα επέλεγα τον πίνακά του "Ο διαμερισμός των ιματίων του Χριστού" όπου διαφένεται η πρόθεση της εξουσίας και η αναλγησία της μάζας. Άλλωστε για κάθε "Τσε" θα υπάρχει μια σταύρωση. Αλλιώς θα ήταν ... εξουσία!

      Διαγραφή
  3. Πήραμε το εξής σχόλιο από τον Αντώνη:

    Πρόθεσή μου ήταν να σταθώ στη μνήμη του Τσε. Οπωσδήποτε ευχαριστώ όλους σας για τα καλά τα λόγια. Ο Γιάννης έδωσε το έναυσμα της συζήτησης. "Αναστατωτική" η σύγκριση της φωτογραφίας του νεκρού Τσε με πίνακες ζωγραφικής, που έκανε ο Δημήτρης! Προσέδωσε βαθειά συναισθηματική και ταυτόχρονα ποιητική διάσταση στο γεγονός. Ο Μανώλης έδωσε τη σωστή πολιτική ερμηνεία για την στρεβλή γνώση της ιστορίας σήμερα στα σχολεία και την αδιάφορη στάση της νεολαίας. Οι τοποθετήσεις του καθένα σας αποτελούν, η κάθε μιά ξεχωριστά, αντικείμενο ενδιαφέρουσας συζήτησης.
    Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η ακτινοβολία της προσωπικότητας του Τσε θα παραμείνει στο χρόνο, όπως π.χ. του Διγενή, του Ρήγα, του Άρη,της "Πασιονάρια" κ.λ.π. γιατί τέτοια πρόσωπα μετουσιώνονται σε ιδέες, και οι ιδέες, σε αντίθεση με τις γνώσεις, δεν πεθαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πήραμε το εξής σχόλιο από τον Σοφιστή:

    Μερικά πράγματα δεν συμβαίνουν καθόλου τυχαία.
    Η αριστερά, παγκόσμια, βιώνει κρίση ταυτότητας και αδυνατεί να (εκ)συγχρονίσει τη θεωρία και τη δράση της, να ανταποκριθεί στις σημερινές προκλήσεις και εξελίξεις.
    Και κει στη Λατινική Αμερική, σαν από θαύμα (ξέρουμε όμως καλά δεν υπάρχουν θαύματα) η αριστερά βρίσκεται σε συνεχή αγωνιστική εγρήγορση, αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με φρέσκια ματιά και ιδέες και ανυποχώρητη αγωνιστικότητα.
    Δεν θα πάω πίσω στο 19ο αιώνα, θα σταθώ στους σύγχρονούς μας.
    Ο Αλλιέντε και ο Τσε, δύο τεράστιες μορφές, ανυπέρβλητου, πριν απ΄ όλα, ηθικού μεγαλείου, γιατί έζησαν και ακόμη πιο σημαντικό πέθαναν, σε απόλυτη συνέπεια με τις αρχές τους. Ο καθένας προσπάθησε να αντιμετωπίσει την κτηνωδία του καπιταλισμού με διαφορετικό τρόπο.
    Πέτυχαν και οι δύο, γιατί άφησαν ανεξίτηλο το παράδειγμα της ανυποχώρητης και αδιάλλακτης αγωνιστικότητας.
    Μετά αυτός ο απίθανος τύπος (δεν ξέρω εάν πρόκειται για ένα μόνο πρόσωπο, αλλά νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι) ο subcomandante Μάρκος τον οποίο πρέπει να μελετήσουμε συστηματικά.
    Και μια σειρά ηγετών που ξέρουν να ορθώνουν το ανάστημά τους (χάρηκα, μόλις πριν λίγες μέρες, την Κριστίνα, όταν τα έχωσε στο Δ.Ν.Τ.)
    Η Λατινική Αμερική, σήμερα, είναι μια ανάσα ελπίδας, μέσα στη γενική εξαθλίωση και μιζέρια, το μοναδικό ανάχωμα αλλά και προπύργιο μάχης, στην παγκόσμια έφοδο της πιο κτηνώδους μορφής καπιταλισμού.
    Hasta la victoria siempre, λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πήραμε το εξής μήνυμα από τον Αντώνη:

    Πραγματικά Δημήτρη, τίποτε δεν είναι τυχαίο και θαύματα δεν γίνονται. Γιατί λοιπόν στη Λατινική Αμερική γεννιούνται αυτές οι προσωπικότητες και βλασταίνουν αυτά τα κινήματα; Η άποψή μου είναι η εξής:
    1. Η επιτυχία και η εδραίωση της επανάστασης στην Κούβα, διέλυσε το μύθο περί της αδυναμίας αντίστασης κατά του καπιταλισμού. Πριν από την επανάσταση, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς στη Λ. Αμερική ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να πας κόντρα στη βούληση των Αμερικάνων και των πολυεθνικών τους. Όταν όμως φάνηκε ότι το ακατόρθωτο γίνεται κατορθωτό, αυτό έδωσε ελπίδα και όραμα σ`όλους τους λαούς της περιοχής, με τα γνωστά αποτελέσματα: Αλλιέντε, Σαντινίστας, Τσάβες, Κριστίνα, Σαπατίστας, (subcomandante Marcos), κλπ. Έτσι, σιγά- σιγά οι δικτατορίες, που πριν ήταν κανόνας στην περιοχή, έπαψαν να είναι εύκολη υπόθεση, ή μόνο υπόθεση της CIA, κάποιων πετρελαϊκών εταιρειών, ή της united fruit company.
    2. Τα αριστερά και προοδευτικά κινήματα που στέριωσαν, δεν παγιδεύτηκαν στο ολισθηρό μονοπάτι του δογματισμού. Αποδείχτηκε, ότι ο στείρος δογματισμός, αφυδατώνει τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα μιάς "επανάστασης". Έτσι, αλλιώς έγινε ο μετασχηματισμός στην Κούβα, αλλιώς στή Νικαράγουα, αλλιώς στη Βενεζουέλα κ.ο.κ. δηλαδή ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες και τις συνθήκες της κάθε περιοχής. Η επανάσταση είναι σαν ένα σύνολο φαρμάκων, που η δόση και ο συνδυασμός τους πρέπει να εξατομικεύεται, ανάλογα με τον ασθενή, προκειμένου να έχει επιτυχές αποτέλεσμα.
    3. Παντού όπου πέτυχαν τα προοδευτικά κινήματα, έβαλαν την εθνική αξιοπρέπεια, πάνω από κάθε μορφής ιδεολογία ή απόχρωση της αριστερής σκέψης, και κατόρθωσαν να εμφυσήσουν το αίσθημα αυτό (της εθνικής αξιοπρέπειας), στους λαούς τους.
    4. Σ` όλες τις πετυχημένες ανατροπές, θα διακρίνουμε έντονο το στοιχείο της αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους, κι όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά παγκόσμια. (Παράδειγμα οι γιατροί της Κούβας, που έδωσαν το παρών παντού στον κόσμο, προσφέροντας ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους).
    5. Τέλος, η επιτυχία οφείλεται και στο "πάντρεμα" της συμμετοχικής δημοκρατίας, ή της δημοκρατίας γενικότερα, με τις αρχές του σοσιαλισμού. ( Τό`λεγε από τότε η Ρόζα Λούξενμπουργκ! )

    Ένα μικρό ανέκδοτο, που κυκλοφορεί στην Κούβα, κι είναι ενδεικτικό της φύσης, ή του χαρακτήρα των λαών αυτών: Κάποτε ο Φιντέλ, σ`έναν από τους πολύωρους λόγους του, είπε:
    σύντροφοι, λαέ της Κούβας, από σήμερα, τέρμα η σάμπα! Θέλω να τ`ακούσω κι από σας! Πείτε το λοιπόν! Τότε ο κόσμος από κάτω άρχισε να απαντάει επαναληπτικά:
    τέρμα η σάμπα, σι σενιόρ
    τέρμα η σάμπα, σι σενιόρ
    αλλά... λικνιζόμενοι όλοι στο ρυθμό της σάμπας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντώνη εξαιρετική η ανάλυσή σου.
      Συμφωνώ σε όλα. Όμως δεν με καλύπτει. Κάτι εξακολουθεί να μου ξεφεύγει.
      Γιατί εκεί και όχι αλλού; Που οφείλεται η ακμή σε αντίθεση με την πλήρη αναδίπλωση, σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου;
      Πρέπει να μελετήσουμε τις αιτίες, αλλά ταυτόχρονα και να κινηθούμε άμεσα.
      Δεν υπάρχει κανένα χρονικό περιθώριο (αυτό για το δογματικό Κ.Κ.Ε.) ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός (ή καπιταλισμός της καταστροφής όπως – εύστοχα- τον ονόμασαν) αποτελεί ένα πολύ επιθετικό καρκίνωμα που εξαπλώνεται ραγδαία και αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα θα καταστρέψει την ανθρωπότητα.
      Γιατί από κανέναν μας δεν πρέπει να διαφεύγει ότι αυτή τη στιγμή δεν διακυβεύονται, m;ono, οι οικονομικές κατακτήσεις των 100 τελευταίων χρόνων.
      Το μοντέλο που προωθείται είναι τόσο ανάλγητο που για να σταθεί θα επιβάλλει ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς που όμοιο του δεν έχει ζήσει η ανθρωπότητα.
      Θα είναι κυριολεκτικά το τέλος της ιστορίας, όχι όμως με την έννοια που το έλεγε ο Φουκουγιάμα.
      Από την εξαιρετική ανάλυσή σου θάθελα, να μου επιτρέψεις, να επιμείνω ιδιαίτερα σε τρία πράγματα.
      Πρώτα στη Ρόζα Λούξενμπουργκ μια τεράστια προσωπικότητα, που επίσης έζησε και πέθανε σε απόλυτη συνέπεια με τις αρχές της.
      Αυτή η εκπληκτική πολιτική φιλόσοφος, αλλά και αγωνίστρια, έγκαιρα και σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, επισήμαινε τις στρεβλώσεις και τις αδυναμίες του Ρωσικού μοντέλου (πολύ ενδεικτικά δείτε το βιβλίο της για τη Ρωσική Επανάσταση) και ιδιαίτερα αυτό της κατάργησης της ελευθερίας (πολύ χαρακτηριστική η φράση της εμείς ήρθαμε να καταργήσουμε την αστική δημοκρατία, όχι την ίδια τη δημοκρατία) αλλά και της αντιμετώπισης του θέματος των εθνοτήτων, στο εσωτερικό. Αυτά το 1918, σας λέει τίποτα η διάλυση της πάλαι ποτέ Σ.Ε. εβδομήντα χρόνια μετά;
      Το δεύτερο που θέλω να κρατήσω είναι ο πατριωτικός χαρακτήρας των προοδευτικών κινημάτων.
      Στον τόπο μας, δυστυχώς, κυριάρχησε μια λαθεμένη αντίληψη ότι δήθεν ο πατριωτισμός βρίσκεται σε αντίθεση με το διεθνισμό. Είναι μια απόλυτα λαθεμένη αντίληψη γιατί αληθινός πατριώτης είναι μόνο αυτός που νοιάζεται για το λαό και το συμφέρον του. Το διατύπωσαν πολύ εύστοχα ο Μπελογιάννης στην απολογία του και ο Άρης στο λόγο του στη Λαμία.
      Αυτή η λαθεμένη αντίληψη, ταλάνισε την αριστερά στον τόπο μας και μετεξελίχτηκε στην πνευματική ψώρα του κοσμοπολιτισμού και στην καταγγελία κάθε πατριωτικής φωνής σαν δήθεν σωβινιστικής, αντίληψη που έχει καταλάβει ένα μεγάλο τμήμα «προοδευτικών» δυνάμεων.
      Το τρίτο είναι πως η δράση των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει να θεμελιώνεται στη σωστή ανάλυση των παγκόσμιων εξελίξεων και συσχετισμών, αλλά και να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη και τις τοπικές ιδιομορφίες.
      Όπως κατάλαβες, παρά την πολυλογία, ακόμα ψάχνω την απάντηση στο αρχικό ερώτημα.

      Διαγραφή
  6. Κι όμως, η απάντηση υπάρχει. Βρίσκεται μέσα στην σκέψη όλων αυτών που επιθυμούν να δουν την κοινωνία τους, την χώρα τους, την πατρίδα τους να αλλάζει προς το δικαιότερο, το δημοκρατικότερο και το πλέον ελεύθερο. Και αυτή δεν είναι παρά η δόμηση ενός νέου συστήματος αξιών που θα προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση του λαού που καλείται να το ασπαστεί και να το εφαρμόσει.
    Για να γίνω πιο κατανοητός.
    Στην αποστροφή του Σοφιστή για την αποτυχία του Σοβιετικού μοντέλου βάσει των απόψεων της Λούξενμπουργκ επισημαίνω ότι το πείραμα αυτό ήταν θνησιγενές αφ' ης στιγμής ενσωμάτωσε στην κρατική δομή του στελέχη του προηγούμενου καθεστώτος, από την ανάγκη λειτουργίας αυτού του ίδιου κρατικού μηχανισμού. Αυτά λειτούργησαν σαν γάγγραινα στο σώμα μιας κοινωνίας που δεν είχε στην πλειοψηφία της ασπαστεί την κυριαρχούσα ιδεολογία, αλλά υπέκυπτε κάτω από τον (αν)υπαρκτό (;) φόβο της επιβολής της. Μετέδωσαν το "καρκίνωμα" όπως και η μεταστατική αρρώστια, ώσπου ο "ασθενής' να καταλήξει.
    Πώς αντιδρούμε απέναντι σε τέτοια φαινόμενα;
    Οι απαντήσεις έρχονται από τις τοπικές συνθήκες. Η ανατροπή των καθιερωμένων δεν επέρχεται με μηχανιστική αναπαραγωγή ενός αρχικά εδραιωμένου μοντέλου (δογματική ερμηνεία των θεωριών), αλλά με αναγνώριση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κοινωνίας που καλείται να την προωθήσει (την ανατροπή) και την επιλογή της κατάλληλης χρονικής στιγμής προς τούτο. Ακόμα και στην αποτυχία του εγχειρήματος η ιστορική πείρα που προκύπτει αποτελεί εφαλτήριο για τις μετέπειτα γενιές. Πάρτε παράδειγμα την Γαλλική αστική επανάσταση του 1789, την οπισθοδρόμηση του 1815 και την αποκατάσταση του 1848. Το ίδιο μπορεί κανείς να δει στην Κομμούνα των Παρισίων του 1870 με το Σοβιετικό εγχείρημα του 1917. Το ερώτημα είναι αν θα προλάβουμε να δούμε την αποκατάστασή του.
    Είναι όντως αντιφατικές στην πατρίδα μας - και όχι μόνο σ' αυτήν - οι έννοιες του διεθνισμού και του πατριωτισμού, μια και οι ταξικοί αγώνες στο πολιτικό επίπεδο γίνονται πατριωτικοί όταν αναφέρονται σε εξωγενείς ταξικές επιβουλές.(Κομμουνιστές από τους τόπους εξορίας τους ζήτησαν να πάνε στο Αλβανικό μέτωπο για την υπεράσπιση της πατρίδας - μιας πατρίδας που τους είχε πετάξει στα ξερονήσια σαν μιάσματα. Και στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο στηρίχτηκε ο Στάλιν για να αποκούσει την Γερμανική εισβολή, τί περίεργο, έ;).
    Και θα περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες; Ναι, υπό την προϋπόθεση να βοηθήσουμε πρακτικά σ' αυτήν την ωρίμανση. Με πολιτική δράση σ' όλους τους τομείς μιας πιεσμένης καθημερινότητας, με ανοικτή σκέψη στην ερμηνεία των φαινομένων, με ένα απλό έως απλοϊκό τρόπο ανάλυσης των επιλογών: καλό είναι ότι εξυπηρετεί τους πολλούς (δεν λέω το σύνολο, αυτό είναι αδύνατο) και όχι το ιδιαίτερο ατομικό συμφέρον.
    Είναι θέμα ατομικής απόφασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή