 |
| Το πρόγραμμα της παράστασης |
Πάλι ο Σπύρος, γνήσιος και άξιος αρχηγός, πήρε την πρωτοβουλία και η …ομάδα με χαρά την αποδέχτηκε. Συνάντηση το Σάββατο 27 Αυγούστου, στο Κιάτο, για την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου.
Πράγματι, στις 7.30 το απόγευμα, απέναντι από το Δημαρχείο Κιάτου, συγκεντρωθήκαμε για καφέ και παγωτό. Το παρουσιολόγιο κατέγραψε:
Γεωργάτσος (Χ3), Γιαννακάκης (Χ2), Γιαννημάρας, Ζεβόλης (Χ2), Ιακώβου (Χ2), Καλπάκης, Κατσακούλης (Χ2) και το ζεύγος Κατσιγιάννη.
Για τα εισιτήρια είχε φροντίσει ο Στέλιος και έτσι, ξένοιαστοι, για ένα δίωρο, ξαναζήσαμε – διηγούμενοι ο καθ΄ένας - τις καλύτερες καλοκαιρινές μας στιγμές.
Στις 9.30, όλοι μαζί σε κονβόϊ, ανεβήκαμε στο , εντυπωσιακά φωτισμένο, θέατρο της αρχαίας Σικυώνος. Ακριβώς απέναντι, με θέα τις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου, είχαν στηθεί κερκίδες (σε στυλ θεάτρου Λυκαβηττού) που πραγματικά γέμισαν για την παράσταση.
Στο "Θα 'ρθει μια μέρα...". ο Θόδωρος Τερζόπουλος σε μια νέα σκηνοθετική εκδοχή πάνω στο κείμενο του Αισχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" ανέδειξε την οντολογική του ουσία, με την εκφραστική δύναμη του σώματος και της φωνής και την αιώνια κύλιση της ήδη συντελεσμένης πτώσης να έχει τεθεί πλέον στο περιθώριο του Χρόνου.
Η παράσταση αυτή του θεάτρου "Αττις" αποτέλεσε την κεντρική εκδήλωση της διοργάνωσης, στον χώρο του Αρχαίου Θεάτρου της Σικυώνας, την οποία παρακολούθησαν τουλάχιστον 1.000 θεατές, ενώ πολλοί δεν μπόρεσαν να μπουν, λόγω υπερπληρότητας.
Κατά γενική ομολογία η παράσταση ήταν καλή. Επιφυλάξεις εκφράστηκαν κυρίως για την τελευταία σκηνή που κρίθηκε υπερβολική και έξω από το πνεύμα και τον λόγο του Αισχύλου.
Για να το συζητήσουμε και να το αναλύσουμε περισσότερο, έπρεπε να καθίσουμε κάπου ήσυχα, γύρω από ένα στρογγυλό (άντε ή/και μακρόστενο) τραπέζι.
Η ψαροταβέρνα «τα μπακαλιαράκια» στην παραλία του Κιάτου ήταν εκεί (πρόταση του Σπύρου πάλι) για να φιλοξενήσει τις πνευματικές , αλλά και τις ….γαστριμαργικές ανησυχίες μας.
Μεταξύ τυρού και αχλαδιού (ή ακριβέστερα μπακαλιαρακίου και καλαμαρακίου), φιλοσοφούσαμε μέχρι τις 1.30 το πρωΐ. Μετά αποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε ραντεβού για την 1η Οκτωβρίου και επέστρεψε ο καθ’ ένας στην έδρα του.
Κλείνοντας το μικρό αυτό σημείωμα, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς το Σπύρο γιατί, με τη νέα πρωτοβουλία του, μας πρόσφερε ένα «χορταστικό» απ’ όλες τις απόψεις Σαββατόβραδο.
Υ.Γ. Το φωτογραφικό υλικό από τη συνάντηση, δεν έχει δυστυχώς καλή ποιότητα (οι λήψεις ήταν νύχτα από κινητό τηλέφωνο). Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιες φωτογραφίες και σε ένα μικρό βίντεο, κάτι διακρίνεται.
Για το ρεπορτάζ: Eye Doc.
 |
| Σκηνή από την παράσταση |
 |
| Σκηνή από την παράσταση |
 |
| Άποψη του Θεάτρου |
 |
| Στις κερκίδες από αριστερά: Γιαννημάρας, Καλπακής και Ιακώβου |
 |
Στις κερκίδες (στο κέντρο): Γεωργάτσος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Τα σχόλια σε μία ανάρτηση, είναι σαν το χειροκρότημα στον καλλιτέχνη!
Μην διστάσετε να την σχολιάσετε αν σας άρεσε ή όχι!
Μπράβο συμμαθητές μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδείξατε ότι η Τάξη μας πρωτοπορεί και στα πολιτιστικά και...εκτός έδρας μάλιστα!
Άρτον (...Μπακαλιαράκια) και θεάματα, βλέπω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι ο Σπύρος διατυπώνει εξαιρετικές προτάσεις και ταυτόχρονα επιδεικνύει και την ικανότητα να τις πραγματοποιεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ηταν μία εξαιρετική βραδυά από κάθε άποψη.
Η παράσταση είχε ενδιαφέρον και άξιζε να την παρακολουθήσεις, αν και δεν με ικανοποίησε. Νομίζω πως τούτος ο ισχυρισμός δεν δεν είναι αντιφατικός υπό την έννοια ότι ακόμα και μία κακή παράσταση μπορεί να έχει ενδιαφέρον, εφόσον πρκαλεί προβληματισμό (ψυχαγωγεί και δεν διασκεδάζει) πράγμα που σίγουρα η συγκεκριμένη το πέτυχε.
Θανάση, σίγουρα δεν κατανόησα "την οντολογική του ουσία, με την εκφραστική δύναμη του σώματος και της φωνής και την αιώνια κύλιση της ήδη συντελεσμένης πτώσης να έχει τεθεί πλέον στο περιθώριο του Χρόνου" και να μου το συγχωρήσεις, όμως οι ενστάσεις μου (πολύ συνοπτικά) είναι δύο.
Μία γενική.Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αλλοιώνει κανένα πνευματικό και γενικότερα καλλιτεχνικό έργο χωρίς την άδεια του δημιουργού του (και σίγουρα όλοι αυτοί οι όψιμοι -εγχώριοι και αλλοδαποί- σκηνοθέτες που έχουν "επιπέσει" στο αρχαίο δράμα, νομίζω πως μάλλον δεν έχουν εξασφαλίσει τέτοια άδεια).
Θα μπορούσαν (και θα ήταν απόλυτα θεμιτό) εμπνεόμενοι από όποιο έργο της κλασσικής δραματουργίας, να συγγράψουν ένα δικό τους και να του δώσουν τις όποιες διαστάσεις αυτοί επιθυμούν (Εχουμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις ).
Η δεύτερη (απόρροια της πρώτης αυθαιρεσίας)είναι ότι συνήθως (και το συγκκεριμένο δεν αποτέλεσε εξαίρεση)από τα διάφορα φαιδρά εφευρήματα και τις αλλοιώσεις του κειμένου επισκιάζεται ο εκπληκτικός λόγος (από τον οποίο συνήθως -και στο συγκεκριμένο έργο σίγουρα- είναι βέβαιο ότι δεν περισσεύει λέξη, είναι συγκλονιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος).
Πάντως αναγνωρίζω ότι ήταν (κατά τη γνώμη μου πάντα) μία ενδιαφέρουσα παράσταση, σύμφωνα με την παραπάνω έννοια.
'Οσον αφορά τα μπακαλιαράκια δεν υπάρχει καμία ένσταση (ούτε επί της αρχής ούτε κατ' άρθρο).
Τέλος να μου επιτρέψεις Θανάση να διαφωνήσω και ως προς την επόμενη συνάντηση.
Είμαι βέβαιος ότι ο Σπύρος κάτι θα βρει μέχρι την πρώτη Οκτωβρίου.
Σοφιστής
Σοφιστή, συγχαρητήρια για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό, όπως πάντα!
Σοφιστή, και εγώ δεν είχα κατανοήσει "την αιώνια...κλπ" μέχρι που διάβασα σχετική κριτική της παράστασης και ...τότε... ο νους μου ..φωτίστηκε και ...κατάλαβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά στις ενστάσεις σου, όπως και στα "μπακαλιαράκια" σου ανέπτυξα τη δική μου άποψη που, σε γενικές γραμμές δεν αφίσταται από τη δική σου, είμαι όμως λίγο πιο ελαστικός ως προς τα περιθώρια που δίνω στον εκάστοτε "νέο" δημιουργό, να εκφραστεί και ο ίδιος μέσα από ένα κλασσικό αριστούργημα.Η τελευταία σκηνή όμως της παράστασης, ξέφευγε κατά πολύ, ακόμα και από την δική μου ανεκτικότητα. Αυτός ήταν και ο λόγος που το επισημαίνω.
Τέλος για την τελευταία διαφωνία σου, παραβιάζεις ανοικτές θύρες. Απλά δεν μου "ερχότανε" πως, στην προτελευταία πρότασή μου, να χωρέσω την τελευταία δικιά σου.
Θανάση
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι απλώς ξέφυγε η τελευταία σκηνή, με τον ορυόμενο αρσενικό Μέρκελ, αλλά εξαφάνισε και τα περίφημα αποσπάσματα του τέλους, όπως εξαφάνισε και το χορό των Ωκεανιδών.
Σοφιστής
Πω,πω κουφάθηκα με τις ...ντρίπλες (δικαιολογίες) σου, eyedoc!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να ήσουνα μεγάλος μπαλαδόρος στα νιάτα σου!
Κατ΄ αρχήν πρέπει να ζητήσω την κατανόηση των φίλων για την οξύτητα της παρέμβασης η οποία οφείλεται, αποκλειστικά, στην αγανάκτηση από το φαινόμενο της κατά συρροή κακοποίησης των κλασσικών κειμένων, με το πρόσχημα της νεωτερικότητας και της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης (αναρωτιέμαι η ελευθερία της έκφρασης του ίδιου του δημιουργού του έργου πως και από ποιόν διασφαλίζεται).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι έχουμε δει την Ιφιγένεια να παρασταίνεται σαν ένα χαμένο και ανίδεο παιδί που κλαίει και οδύρεται απελπισμένη και φοβισμένη για να οδηγηθεί μισολιπόθυμη στη σφαγή.
Άλλος «δημιουργός» έβαλε την Αντιγόνη να χοροπηδάει σαν ζαλισμένο κοτόπουλο και την ώρα που έπρεπε να παίξει το συγκλονιστικό μονόλογο και να αποχαιρετίσει τη ζωή και τον επάνω κόσμο, ο σκηνοθέτης την έβαλε να κάνει γυμναστικές ασκήσεις !!!!
Άλλος διάσημος εξ Εσπερίας μας πληροφόρησε ότι η Ηλέκτρα είναι μία μονόχνωτη μανιακή, που αγαπάει τη μητέρα της και μισεί τον πατέρα της, ότι είναι μία υστερική και βάρβαρη που πρεσβεύει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Άραγε μπήκε στον κόπο να διαβάσει το έργο και αν ναι δεν διάβασε το σχετικό στίχο όπου δια στόματος της Ηλέκτρας καταδικάζεται η αυτοδικία; Έτσι ως υστερική και χρήζουσα ψυχιατρικής περίθαλψης μας την παρουσίασε στην Επίδαυρο να σκουπίζει με μανία την αυλή και δεν παρέλειψε στο τέλος να την ξεβρακώσει (κυριολεκτικά) για λάβει ακολούθως το λουτρό του καθαρμού(;) Κρίμα και για τη λαμπρή ηθοποιό (Γουλιώτη) που όντος αποτέλεσε τη μοναδική φωτεινή πλευρά της παράστασης.
Άλλος παρουσίασε το χορό, στην επιστροφή του Αγαμέμνονα να γαυγίζει και να του γλείφει τα πόδια, ενώ στο κέντρο της σκηνής έχουν κουβαλήσει και ένα καρπούζι, το οποίο λίγο αργότερα σπάνε και καταβροχθίζουν.
Όλα τα παραπάνω (μεταξύ πολλών άλλων) αποτελούν «νεωτερικές προσεγγίσεις» για την εξυπηρέτηση των οποίων, δεν αρκούνται στις ενδυματολογικές (ήταν άραγε ανάγκη να φορέσει ο ήρωας τη στολή του Καντάφι για να αντιληφθούμε ότι και σήμερα υπάρχουν δικτάτορες;) και άλλες «πρωτοτυπίες» αλλά ακόμα χειρότερα υποβιβάζεται και επισκιάζεται ο υπέροχος ποιητικός λόγος από τα επί σκηνής «ευρήματα», είτε άλλοτε (δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο) αφαιρούνται ολόκληρες περικοπές και εισάγονται αποσπάσματα που εξυπηρετούν την άποψη του σκηνοθέτη.
Ακόμα και στη κωμωδία είδαμε σημεία και τέρατα, και προφανή διαστρέβλωση του έργου, όπως, πέρσι όπου στη σχετική παράσταση της Λυσιστράτης, όπου η λαμπρή σκηνοθέτης αντελήφθη ότι το έργο αναφέρεται στη μάχη των φύλλων, ξεκίνησε μάλιστα από ένα καυγά ο οποίος αρχικά διαδραματίζεται εκτός σκηνής και ακολούθως συνεχίζεται στο κέντρο της, έχει δε σαν κατάληξη η γυναίκα να αφαιρεί και να πετάει την κιλότα της !!! για να συνεχισθεί με πλήθος άλλες παρεμβάσεις στο κείμενο και τη δράση ώστε να μη μιλάμε για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη αλλά της συγκεκριμένης κυρίας.
Για τον Αισχύλο περιττεύει να πω οτιδήποτε, το δε συγκεκριμένο έργο είναι συγκλονιστικό.
Σύμφωνα με τον Σλέγκελ «τα άλλα έργα των Ελλήνων τραγωδών είναι απλώς τραγωδίαι. Αλλά αυτό είναι αυτή αύτη η Τραγωδία» Έστω και αν υπάρχει μία δόση υπερβολής (προσωπικά προκρίνω την τριλογία της Ορέστειας) πρόκειται για ένα έργο στην κυριολεξία συγκλονιστικό.
Ο Προμηθέας οδηγείται στον Καύκασο, από το Κράτος και τη Βία (προσέξτε τη σημειολογία των ονομάτων) κατ΄ εντολήν του νέου θεού Δία (τον οποίο είχε συνδράμει καθοριστικά στην επικράτησή του κατά του Κρόνου) όπου με τη συνδρομή του Ήφαιστου θα αλυσοδεθεί, γιατί έδωσε στους ανθρώπους (όχι μόνο) τη φωτιά, αλλά και τις τέχνες και επιστήμες καθώς και τρόπους βιοπορισμού και βελτίωσης της ζωής τους (π.χ. φάρμακα και βότανα).
Σοφιστής (συνεχίζεται…)
(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο…)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο έργο (το οποίο αποτελεί μέρος μίας χαμένης τριλογίας, γίνεται λόγος για ένα
-σατυρικό;- δράμα με τίτλο «Προμηθεύς πυρφόρος» ενώ σώζονται αποσπάσματα ενός «Προμηθέως λυομένου») τίθεται η πάλη της ανθρώπινης θέλησης κατά της αναπότρεπτης μοίρα, καθώς και το ζωτικό θέμα στην Ελλάδα του 5ου π.Χ. αι. αυτό της σύγκρουσης μεταξύ της επαναστατικής σκέψης και της πατροπαράδοτης πίστης. Ο ελευθερωτής σταυρώνεται πάντα Ο Αισχύλος καταλήγει σε συντηρητικό συμπέρασμα (ο ήρωας θα υποταχθεί όπως προκύπτει από το τρίτο μέρος της χαμένης τριλογίας όπου ο Ηρακλής φονεύει τον γύπα και πείθει το Δία να ελευθερώσει τον Προμηθέα, αυτός δε μετανοεί κάνει ειρήνη με την παντοδυναμία και τοποθετεί στο δάκτυλό του το σιδερένιο δακτυλίδι της ανάγκης) όμως ο δραματουργός αναγνωρίζει την περίπτωση του αντάρτη και της δίδει όλη του τη συμπάθεια. Υπάρχει σειρά αλληγοριών και συμβολισμών. Ποτέ ο πόλεμος μεταξύ γνώσεως και δεισιδαιμονίας, διαφωτίσεως και σκοταδισμού, μεγαλοφυΐας και δόγματος δεν απεικονίσθηκε με ισχυρότερο τρόπο ή εκφράσθηκε με υψηλότερο συμβολισμό και άρθρωση.
Η επίκριση κατά του Ολύμπου είναι συντριπτική (ξεπερνάει και αυτόν ακόμη τον Ευριπίδη) και είναι άξιο επισήμανσης (και δεν είναι η μοναδική περίπτωση) ότι το Αθηναϊκό ακροατήριο σε μία θρησκευτική εορτή ανέχεται τις βλασφημίες του Τιτάνα.
Το έργο έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σειρά δημιουργών (δεν είχαν όμως την έμπνευση να τροποποιήσουν το έργο). Ο Γκαίτε χρησιμοποιούσε τον Προμηθέα ως φερέφωνο της ανευλαβούς νεότητας, ο Βύρωνας εμπνεύστηκε από αυτό και ο Σέλλεϋ επανέφερε την ιστορία με το έργο του «Προμηθέας λυόμενος» όπου όμως ο αντάρτης ουδέποτε υποκύπτει.
Η οικονομία του χώρου δεν μου επιτρέπει να παραθέσω συγκεκριμένα υπέροχα αποσπάσματα που καθόλου δεν ακούσθηκαν στην παράσταση, ενώ αδυνατώ να ενθυμηθώ και να απαριθμήσω στις αυθαίρετες προσθήκες (με κυριότερη την παντελώς αυθαίρετη επαναλαμβανόμενη προσθήκη του «θάρθει η μέρα»), αναρωτιέμαι όμως τι από το παραπάνω μεγαλείο εισέπραξα από την παράσταση.
Θα μου πείτε τέτοια ώρα τέτοια λόγια, εδώ ο κόσμος καίγεται και συ ψειρίζεις τη μαϊμού.
Θα έλεγα επειδή είναι τέτοια ώρα χρειάζονται και τέτοια λόγια.
Η έκπτωσή μας πριν από οικονομική υπήρξε πνευματική. Υπάρχει πνευματική, κοινωνική, πολιτική έκπτωση (σύμπτωμά τους δε αποτελεί και το ότι όχι απλώς ανεχόμαστε αλλά και χειροκροτούμαι παρόμοια εγχειρήματα) ακριβώς όπως δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι παραδινόμαστε σε τρίτης κατηγορίας υπαλλήλους των τοκογλύφων.
Υ.Γ. Μια και το βαρύναμε πολύ και ένα σύντομο ανέκδοτο.
Μία ξανθιά υπάλληλος της υπηρεσίας έργων του δήμου Αθηναίων σκάβει με μανία και ανοίγει λάκκους. Πίσω μία άλλη ξανθιά της ίδιας υπηρεσίας τους κλείνει, με τον ίδιο ρυθμό.
Κάποιος που τις παρακολουθεί απορεί και σπεύδει να τις συγχαρεί για το ζήλο τους, αλλά και να εκφράσει την απορία για το άσκοπο αφού ανοίγουν τρύπες και μετά τις κλείνουν.
Α κοιτάξτε είμαστε τρεις αλλά σήμερα λείπει η τρίτη που φυτεύει τα δέντρα.
Σοφιστής