Από τον Mário Raul de Morais Andrade (1893 - 1945).
(Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
http://en.wikipedia.org/wiki/M%C3%A1rio_de_Andrade
http://en.wikipedia.org/wiki/M%C3%A1rio_de_Andrade
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα….
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
Επιμέλεια ανάρτησης ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΣΙΜΙΣΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Τα σχόλια σε μία ανάρτηση, είναι σαν το χειροκρότημα στον καλλιτέχνη!
Μην διστάσετε να την σχολιάσετε αν σας άρεσε ή όχι!
Πόσο δίκαιο έχει ο ποιητής !
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτό συμμαθητές μου, κανονίστε να ανταμώνουμε όσο πιο συχνά γίνεται και τις καραμέλες, που μας έχουν απομείνει, να τις περνάμε και ένα δεύτερο ...χέρι - με τη γλώσσα - πριν τις φάμε...
Αυτό και αν είναι θέμα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά στα 50α γενέθλια συνειδητοποίησα ότι, στατιστικά, όσο τυχερός και αν είμαι, μου μένουν λιγότερα χρόνια από όσα ήδη είχα ζήσει. Θα μπορούσε να ονομαστεί και κρίση ηλικίας.
Γιώργο στην τελευταία συνάντηση (γαρίδες) σου είχα κάνει νύξη, για ένα θέμα που ήθελα να γράψω αλλά δεν πρόλαβα.
Λες και ήσουν στο μυαλό μου.
Το θέμα (πολύ συνοπτικά) θα επιγραφόταν, παραφράζοντας τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου της Μαρώς Δούκα (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν με ξετρέλανε),
"Η ευτυχία (δεν) είναι ζόρικο πράγμα"
Είναι βέβαιο ότι η ευτυχία αποτελείται από συγκεκριμένες στιγμές και συντίθεται από απλά (αλλά όχι ευτελή) πράγματα.
Δεν ήμασταν ευτυχισμένοι τα καλοκαιρινά βράδια του 69, όταν, γυρίζοντας από το φροντιστήριο, συναντιόμασταν στην Κάνιγγος και κάναμε το λεωφορείο, μέχρι να φθάσουμε στο Νέο Κόσμο, κόλαση, από τις φωνές και τα πειράγματα;
Εξαιρώντας τις μεγάλες προσωπικές στιγμές (π.χ. γέννηση παιδιών) όλες μας οι ευτυχισμένες στιγμές δεν ήταν καθαρά προσωπικές και αφορούσαν πολύ απλές περιπτώσεις;
Μερικά (ενδεικτικά) παραδείγματα:
α. Καθισμένος ένα ηλιοβασίλεμα στην τελευταία ξερολιθιά πάνω από το γκρεμό στη Βάθεια. Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και στο cd το Ρέκβιεμ του Αμαντέους.
β. Δεν τα έχω πολύ καλά με τη θρησκεία όμως ένα φθινοπωρινό απόγευμα, στη Μονή Κλειστών, είχε ψιλόβροχο και οι μοναχές με ένα γέρο ιερέα άναβαν το καντήλι, στο απέναντι βουνό, μεταφέροντάς το με την τροχαλία, ενώ έψελναν υπέροχα. Μεταφέρθηκα στο Βυζάντιο.
γ. Πριν χρόνια έπρεπε να βρεθώ σε ένα γάμο στα Γιάννενα, όπου θα πήγαινα μόνος.
Κανόνισα να κοιμηθώ στο εξοχικό και ξεκίνησα αξημέρωτα. Βρέθηκα στο Ρίο την ώρα που άρχιζε να φωτίζει Στο ferry Boat (ευτυχώς δεν υπήρχε ακόμα η γέφυρα) αναβαίνω (όπως συνηθίζω) στο πιο πάνω κατάστρωμα, όπου είμαι μόνος, εκτός από έναν τύπο με ακορντεόν (αυτούς που έπαιζαν και γύριζαν για φιλοδώρημα) που (ευτυχώς) με αγνοεί πλήρως και παίζει για τον εαυτό του. Η πάχνη, η θάλασσα και η υπέροχη μουσική, σαν σε ταινία του Φελίνι.
δ. Νύχτα με πανσέληνο να βλέπεις τις υπέροχες γραμμές της Παραπορτιανής (είχαν βοηθήσει και τα ουισκάκια που είχαν προηγηθεί).
Η απαρίθμηση μπορεί να είναι ατέλειωτη, ας μου επιτραπεί να κλείσω με μία υπόδειξη. Στο δρόμο Κορίνθου Επιδαύρου, στα όρια των νομών Κορινθίας Αργολίδας, ένα υπέροχο μοναστήρι (νομίζω 12ου ή 13ου αιώνα) η μονή Αγνούντας. Περίπου μισό χιλιόμετρο πριν φθάσετε, στη στροφή σταματήστε και θαυμάστε το, δεν είναι κτίσμα, φυτρώνει μέσα από τη Γη.
Carpe Diem.
Σοφιστής
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος ,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά στοιχεία στο «ι»
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
να μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα,
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστο μια φορά στη ζωή του
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι, για να είσαι ζωντανός,
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το γεγονός της αναπνοής.
Πάμπλο Νερούντα
Για την αντιγραφή
Σοφιστής
Υποσημείωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά το διαδίκτυο είναι πολύ βολικό.
Σπεύδω να διορθώσω.
Η μονή Αγνούντο(α)ς είναι του 11ου αιώνα.
Κατά τα λοιπά ισχύουν τα παραπάνω.
Σοφιστής
Σοφιστή , συγχαρητήρια για το σχόλιό σου, αλλά αδικείται εκεί που βρίσκεται. Έπρεπε να αποτελέσει από μόνο του μία ανάρτηση στο blog μας, όπως και προηγούμενα εξαιρετικά σου σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα του Νερούντα που παραθέτεις, έρχεται και δυναμώνει το ποίημα της ανάρτησης και μας δείχνει - έστω και τώρα, γιατί ποτέ δεν είναι αργά - μια άλλη προοπτική διαχείρισης του εαυτού μας!
Γιώργο ευχαριστώ, δεν έχει τόσο σημασία το που αλλά το τι λέγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Οπως σου είπα με βρήκες "έτοιμο", γιατί το θέμα ήρθε και με βρήκε ξημερώνοντας τη μέρα που είχαμε συνάντηση. Οι γνωστές αϋπνίες της ηλικίας και οι σκέψεις που τις συνοδεύουν.
Είχα σκοπό να το γράψω αλλά η μέρα που ακολούθησε ήταν εξοντωτική, μόλις και μετά βίας με έπεισε ο Κώστας να έρθω και στη συνάντηση.
Μετά ξεθύμανε και μάλλον δεν θα έγραφα τίποτα εάν δεν μου έκανες την υπέροχη πάσα.
Τώρα φεύγω για λίγες μέρες και συνειδητά αρνούμαι να έχω internet και τηλεόραση.
Εάν πτωχεύσει η Ευρώπη θα το μάθω στις κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων που αγοράζω όχι για τις ίδιες (σπανίως διαβάζω κάτι εξόν από τα πολιτιστικά) αλλά για τις προσφορές που τις συνοδεύουν.
Μόνο το κινητό γιατί υπάρχουν και ανάγκες.
Καλό 15Αύγουστο σε όλους και εις το επανιδείν.
Σοφιστής
Καλές διακοπές Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο blog μας θα παραμείνει επί των επάλξεων σχεδόν όλον τον Αύγουστο (θα πάρω υπό μάλης το laptop όπου βρεθώ).
Πάντως εάν πτωχεύσει μεσοβδόμαδα η Ευρώπη, θα σε πάρω στο κινητό!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί βρε "Φίλοι"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα σχόλιο, μας αναρτήσατε μετά από καιρό και μας το αφαιρέσατε!
Δημήτρη, αν και πιθανότατα δεν επικοινωνείς με διαδίκτυο αυτές τις μέρες, διαβάζοντας (σήμερα) το σχόλιό σου, ξανάζησα ξεχωριστές - πράγματι- δικές μου στιγμές.Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια σ' αυτόν που έκανε την ανάρτηση. Ο πήχης έχει ανέβει ψηλά. Ελπίζω να τον διατηρήσουμε εκεί, και, γιατί όχι, να τον ανεβάσουμε και πιο πάνω.
Όσο για τη Μονή Αγνούντος, λόγω "εντοπιότητας" την έχω επισκεφτεί 2 φορές (βαφτίσεις τέκνων φίλων)και είναι πραγματικά καταπληκτική τόσο η θέση της όσο και το κτίσμα.